Σλέγκελ, Φρήντριχ φον-

(Schlegel). Γερμανός συγγραφέας, κριτικός και θεωρητικός (1772 - 1829). Διαθέτοντας μεγαλύτερη διαίσθηση και βαθύτητα σκέψης από τον αδελφό του ‘Αουγκουστ Βίλχελμ, ο Σ. είναι αντίθετα λιγότερο συστηματικός, και στην ποικιλία των ενδιαφερόντων του πρέπει ν’ αναζητηθεί η ανισότητα των έργων του. Πλησιάζοντας αρχικά τις κλασικίζουσες θεωρίες του Βίνκελμαν και τη σκέψη του Σίλερ - Περί της μελέτης της ελληνικής ποίησης (1796) - ο Σ. συγκέντρωσε αργότερα όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον του προς τη σύγχρονη λογοτεχνία και κατάληξε σε τολμηρές και ανακαινιστικές αντιλήψεις. Γύρω από την ηφαιστειακή προσωπικότητα του κινούνται σε απόλυτη κοινότητα σκοπών και ιδανικών τα μεγαλύτερα ονόματα του γερμανικού ρομαντισμού, από το Νοβάλις ώς τον Τηκ. Στην επιθεώρηση Athenaeum δημοσίευσε τα Αποσπάσματα του (1798), που αποτελούν συνέχεια εκείνων που είχαν δημοσιευθεί στην επιθεώρηση Lyceum το 1797 και που, μαζί με την Επιστολή πάνω στο μυθιστόρημα (1799), αποτελούν τον πυρήνα της σκέψης του. Στις μελέτες του αυτές εμφανίζεται ένας ορισμός του ρομαντισμού, που στηρίζεται πάνω στη διαλεκτική διαδικασία που υποστηρίζει ο Φίχτε. Το νεώτερο μυθιστόρημα, το «ρομαντικό βιβλίο» πρέπει να πραγματοποιήσει την τέλεια ταύτιση ποίησης και ζωής κάτω από το φως της διαλεκτικής ειρωνείας. Ο ίδιος ο Σ. μας προσφέρει ένα παράδειγμα με τη Λουσίντ Αλάρκος (1799), μισοτελειωμένο μυθιστόρημα, αυστηρά αυτοβιογραφικό, με έντονο ερωτισμό. Το δράμα (1802) είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια συμβιβασμού της φανταχτερής ισπανικής ατμόσφαιρας με την αυστηρή εκφραστική ενότητα. Το 1802, κατά τη διάρκεια μακράς παραμονής του στο Παρίσι, ο Σ. επιδόθηκε στη μελέτη της ινδικής και της σανσκριτικής λογοτεχνίας. Η μεταστροφή του στον καθολικισμό συμπίπτει με τα ζωηρά αισθήματα του εναντίον του Ναπολέοντα, που τον έκαναν να τεθεί στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής καγκελαρίας της Βιέννης και να συνοδεύσει (1819) το Μέτερνιχ στην Ιταλία. Οι αδελφοί Σλέγκελ: ο Φρίντριχ.